Leonardo Da Vinci'nin ünlü resimleri: Araştırmacılar Mona Lisa'nın gülümsemesini mutlu olarak çözdü
Rönesans ressamının Leonardo da Vinci’nin Paris'teki Louvre müzesinde “Mona Lisa”.
Yüzyıllar süren inceleme ve tartışma konusu olan Mona Lisa'nın ünlü gülümsemesi rutin olarak belirsiz olarak tanımlanıyor. Ama okumak gerçekten bu kadar zor mu? Görünüşe göre öyle değil.
Araştırmacılar, olağandışı bir duruşmaya göre, insanların yüzde 100'ünün ifadesini açık bir şekilde "mutlu" olarak nitelendirdiğini açıkladı. AFP'ye, Almanya'daki Freiburg Üniversitesi'nden nörobilimci Juergen Kornmeier, “Gerçekten hayret ettik” dedi.
Kornmeier ve bir ekip, insanların yüz ifadeleri gibi görsel ipuçlarını nasıl yargıladığını etkileyen faktörlerin bir çalışmasında tartışmasız dünyadaki en ünlü sanat eserini kullandı. İtalyancada La Gioconda olarak bilinen Mona Lisa genellikle duygusal gizemin sembolü olarak kabul edilir. Portre, ilk bakışta çok tatlı gülümsüyor gibi görünüyor, sadece uzun bir alaycı alaycı ya da üzgün bakışları benimsemek için.
Leonardo da Vinci'nin 16. yüzyıl başyapıtı şaheserinin siyah beyaz bir kopyasını kullanan bir ekip, modelin ağız köşelerini hafifçe yukarı ve aşağı manipüle ederek dört adet marjinal fakat aşamalı olarak “daha mutlu” ve dört “daha sadder” Mona Lisas oluşturdu.
Dokuz görüntüden oluşan bir blok 30 deneme katılımcısına 30 kez gösterildi. Resimlerin rastgele karıştırıldığı her gösteride katılımcılar dokuz görüntünün her birini mutlu ya da üzgün olarak tanımlamak zorunda kaldı.
Kornmeier, “Sanat ve sanat tarihinin açıklamaları göz önüne alındığında, orijinalin en belirsiz olacağını düşündük. Bunun yerine, büyük şaşkınlıklarına göre, Da Vinci'nin orijinalinin vakaların yüzde 97'sinde mutlu olarak algılandığını buldular.
Deneyin ikinci aşaması orijinal Mona Lisa'yı sekiz "sadder" versiyonuyla içeriyordu ve dudak eğiminde daha da nüanslı farklılıklar vardı. Bu testte, orijinal hala mutlu olarak tanımlandı, ancak katılımcıların diğer görüntüleri okuması değişti. Kornmeier, “İlk deneydekinden biraz daha üzücü algılandı” dedi.
Bulgular, “beynimizde mutlak sabit bir mutluluğu ve üzüntü ölçeğine sahip olmadığımızı” ve araştırmanın büyük ölçüde bağlama bağlı olduğunu doğruladı. “Beynimiz alanı çok ama çok hızlı bir şekilde taramayı başarıyor. Toplam aralığı fark ettik ve sonra tahminlerimizi uyarlıyoruz ”dedi.
Kornmeier, bu sürecin anlaşılmasının psikiyatrik bozuklukların incelenmesinde yararlı olabileceğini söyledi. Etkilenen insanlar halüsinasyonlara sahip olabilir, başkalarının yapmadığı şeyleri görebilir, bu da beynin duyusal girdiyi işlemesi ve algısal hafıza arasındaki yanlış hizalamanın bir sonucu olabilir. Bir sonraki adım, aynı deneyi psikiyatrik hastalarla yapmak olacaktır.
Bir başka ilginç keşif, insanların daha mutlu Mona Lisas'ı tanımlamak için üzücü olanlardan daha hızlı olmalarıydı. Bu, “insanlarda mutluluk için küçük bir tercih olabilir…” dedi Kornmeier.
Başyapıtın kendisine gelince, ekip çalışmalarının sonunda asırlık bir soruyu çözdüğüne inanıyor. Kornmeier, “Başka bir açıdan bir belirsizlik olabilir,” fakat “mutlu karşısında üzgün karşısında belirsizlik değil” dedi.
